خرج امیرالمؤمنین (ع) یوماً فاستقبله سلمان، فقال له: «کیف اصبحتَ یا ابا عبدالله؟ قال: اصبحتُ فی غمومٍ اربعة، قال له و ما هنّ؟ قال: غمّ العیال یطلبون الخبز و الشهوات و الخالق یطلب الطاعة و الشیطان یأمر بالمعصیة و ملک الموت یطلب الروح و قال له: اَبشِر یا ابا عبدالله فانّ لک بکل خصلةٍ درجات»[1]؛ روزی امیرالمؤمنین (ع) از خانه بیرون آمد و با سلمان مواجه شد و سلمان از حضرت استقبال کرد، حضرت به سلمان فرمود: چگونه صبح کردی؟ سلمان گفت: صبح کردم در حالی که چهار نگرانی و دل مشغولی داشتم، امام (ع) فرمود: نگرانیهای تو چیست؟ سلمان گفت: اولین نگرانی، گرفتاری خانواده است که باید در پی فراهم کردن وسائل زندگی و خواستههای مادی آنها باشم، دومین نگرانی و دغدغه من این است که خالق ما از ما میخواهد که اطاعت او را به جا آوریم- من نگرانم که آیا حق بندگی خدا را به جا آوردهام یا نه؟- سومین نگرانی این است که شیطان ما را امر به معصیت میکند و هر لحظه در صدد است که ما را گمراه کند همان گونه که در قرآن آمده: «قَالَ فَبِعِزَّتِكَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ»[2]؛ شیطان میگوید: به عزّتت سوگند، همه آنان را گمراه خواهم كرد، چهارمین نگرانی و دغدغه من این است که ملک الموت در صدد است که جان ما را بگیرد، امیرالمؤمنین (ع) به سلمان فرمود: بشارت باد تو را ای اباعبدالله (کنیه سلمان)، به خاطر هر دغدغهای که در این جهت داری، خداوند بر درجات تو میافزاید.
91/12/2