«عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ مَا مِنْ إِنْسَانٍ يَطْعُنُ فِي عَيْنِ مُؤْمِنٍ إِلَّا مَاتَ بِشَرِّ مِيتَةٍ وَ كَانَ قَمِناً أَنْ لَا يَرْجِعَ إِلَى خَيْر»ٍ[1]
آنچه ما در روایات نورانی اهل بیت مشاهده میکنیم از جمله سفارشهایی که شده در رابطه با یک زندگی مسالمتآمیز و در کنار هم زیستن این است که انسانها از هر نوع پرخاش، زخم زبان زدن، هر نوع تعبیراتی که در شأن یک انسان نیست، پرهیز شده است انسان گل سر سبد عالم هستی و دارای ویژگی های ممتازی است که این ویژگیها تا جایی وجود دارد که زبان خوش کاربرد دارد قاعدتاً نباید نیازی باشد انسان متوسل شود برای پیشبرد اهداف نفسانی خودش به طعنه زدن، زخم زبان زدن به دیگران؛ چون به قول آن شاعر گفت که: «جراحات السّنان لها التیام و لا یلتام ما جرح اللّسان»؛ جراحت هایی که از طریق شمشیر و نیزه و امثال ذلک بر بدن انسان آشکار می شود اینها التیام پیدا میکند بالاخره زخم است و مرحم و دارو می گذارند و گذر زمان التیام بخش این زخم هاست لذا در این کلام امام باقر(ع) مذمت شده است از طعنه و زخم زبان زدن این گونه ناراحتی را در مقابل یک مومن ابراز کردن«مَا مِنْ إِنْسَانٍ يَطْعُنُ فِي عَيْنِ مُؤْمِنٍ»؛ اگر کسی در روبروی یک مؤمنی جلوی چشم مؤمنی طعنه به او بزند زخم زبان بزند خیلی تعبیر تندی است «إِلَّا مَاتَ بِشَرِّ مِيتَةٍ»این آدم طعنه زنندة در جلوی چشم یک مؤمن که موجب آزار و اذیت یک مؤمن میشود این انسان عاقبت بدی خواهد داشت و آن عاقبت این است که با بدترین مرگها میمیرد «إِلَّا مَاتَ بِشَرِّ مِيتَةٍ»در حدیثی دیگر داریم:«من مات ولم يعرف إمام زمانه مات ميتة جاهليّة»[2].اینجا حضرت می فرمایند:«إِلَّا مَاتَ بِشَرِّ مِيتَةٍ» بدترین مرگ را انسانی دارد «كَانَ قَمِناً أَنْ لَا يَرْجِعَ إِلَى خَيْر»؛ عجیب است عجیب است سزاوار است که این آدم به خیر و سعادت دیگر برنگردد.
26/11/1390