معاون جامعه مدرسین حوزه علمیه قم طی سخنانی راه برون رفت از چالش هایی که توسط تکفیری ها بوجود امده را چنین بیان کردند:
حضرت آیت الله سید هاشم حسینی بوشهری فرمودند: من معتقدم آن چه که اتفاق افتاده که در يک گوشه اي به تکفير دامن زده مي شود و در گوشه ديگري به اختلافات به گونه ديگري دامن زده مي شود، يک امر عادي نيست. گاهي بين دو مذهب اختلافاتي بروز مي کند و اين نيست که ما اين اختلافات را نداشته ايم. اين اختلافات [بين شيعه و سني] را داشته ايم و از گذشته هم بوده است. اما در عين حال که اين اختلافات بوده است، مي ديديم که علماي شيعه و سني در کنار هم زندگي مي کردند. مناظرات و مکاتبات ايشان براي ما کاملا روشن مي کند که در پي رسيدن به حقيقت بوده اند و نه در پي تنش آفريني در سطح جامعه ديني و اسلامي. ما اين را لمس مي کنيم و مي بينيم در زمان مرحوم بروجردي و قبل از آن همينطور بوده است.
من معتقدم اين حرکتي که امروز اتفاق افتاده است، يک بخشي از آن چاشني سياسي دارد تا اعتقادي يعني همه اش اعتقادي محض نيست که ما بگوييم اين دو مجموعه [شيعه و سني] در برابر هم قرار مي گيرند. نه اين که مسايل اعتقادي نيست، اما مسايل اعتقادي ابزار مسايل سياسي شده است. کساني که هدايت اين کار را بر عهده دارند، از مسايل اعتقادي که از گذشته بوده است، براي تشديد مسايل استفاده مي کنند يعني احساس مي کنند بهترين مساله آماده براي ايجاد اختلاف، از باب تفرقه بينداز و حکومت کن، همين است. چه بهتر از اين که جامعه اهل سنت را نسبت به شيعه و شيعه را نسبت به اهل سنت بَدبين کنند. کشورهاي اهل سنت را در برابر شيعه قرار دهند، اسلحه هايشان را بفروشند و از منابع سرشار خداداديشان بهره ببرند يعني امروز يک آميخته اي است از يک سري مسايل سياسي و اعتقادي.
من معتقدم راه برون رفت اين است که اين مساله از سطح علما حل شود يعني اين ارتباطات علمايي بايد بيشتر شود. از تشريفات بکاهيم. ديدارهاي تشريفاتي ممکن است زياد انجام بگيرد. اما اين ديدار ها گاهي خيلي خروجي ندارد. ما معتقديم شرح صدر بايد از هر دو طرف نشان داده شود. چه علماي شيعه در ميان اهل سنت دعوت شوند و چه علماي اهل سنت در ميان شيعه دعوت شوند. ما آن قدر مشترکاتمان فراوان است که مي شود روي مشترکات تکيه کرد و در يک خانواده اسلامي بهترين زندگي مسالمت آميز را داشت. من معتقدم روي اين مسايل خيلي مي شود تکيه کرد. به جاي آن که روي مفارقات تکيه شود، مي توان روي مشترکات تکيه کرد؛ يعني هم علماي شيعه و هم بزرگان اهل سنت روي اين مسايل تکيه کنند. وقتي ما نگاه مي کنيم مي بينيم که کشورهاي اروپايي با همه اختلافاتي که با هم دارند، با هم اتحاديه اروپا و پول رايج درست مي کنند. براي چي؟ براي اين که اين ها احساس مي کنند که در مشي تفرقه، کاري نمي شود از پيش برد. اگر اين ها وحدت داشته باشند، مي توانند يک گام بزرگ را طي کنند. اما اگر احيانا وحدت نداشته باشند، دچار مشکل مي شوند.
ما وقتي مي بينيم براي جهان غير از اسلام اين چنين وحدت مهم است، پس چرا براي ما تفرقه ايجاد مي کنند. اگر براي آنها وحدت مهم است، بدانندکه وحدت براي ما هم مهم است. ما وقتي ديديم که مي خواهند از ناحيه آن ها به وحدت ما ضربه بزنند، شک کنيم. ترديد کنيم که چطور چيزي که براي آن ها خوب است، براي ما بد است.
ما هم در سطح سران کشورهاي اسلامي و هم علماي آن ها، هم در سطح مراکز دانشگاهي و حوزوي بايد واقعا بنشينيم و وقت بگذاريم و سرمايه گذاري کنيم تا بتوانيم به اين مشکل پايان دهيم. مگر نه اگر توجه جدي نشود و ديدگاه عوام به بزرگان ما منتقل شود و بزرگان ما بخواهند بر اساس ديدگاه عوام تصميم بگيرند، پاياني نخواهد داشت اما اگر بزرگان ما روي عوام تاثير بگذارند و حرف دين و سخن دين را در جامعه انعکاس دهند و اعلام کنند که اين به صلاح جامعه اسلامي نيست...[مساله حل مي شود]. چه بسا که مراجع ما نوعا اين چنين هستند که در فتاوا و در آن جا که مسايل اختلاف بخواهد مطرح شود...[رعايت مي کنند]. فتاواي مراجع ما و رهبر معظم انقلاب گاهي اوقات مثل آب، آتش را خاموش کرده است. وقتي علماي اهل سنت متوجه چنين فتاوايي مي شوند، حرفي براي گفتن ندارند. چون مي بينند که علماي شيعه به دنبال اختلاف افکني نيستند. بنابراين خلاصه کنيم که ما به سعه صدر بيشتر براي رسيدن به واقعيت و شناخت نقشه هاي دشمن نيازمنديم. ما بدانيم که چون مسلمانيم، خودمان بايد براي خودمان تصميم بگيريم و تصميم گيري را به ديگران واگذار نکنيم.