معاون جامعه مدرسین حوزه علمیه قم حضرت آيت الله سيد هاشم حسيني بوشهري «دامت برکاته» طی بیاناتی درباره شرایط مسئولیت پذیری بیان کردند: مسئولیت مبتنی بر شرایطی است و مهمترین شرط مسئولیت پذیری و مسئول بودن انسان بر اساس حکم عقل، قدرت است. تفاوت بین قدرتی که ما مطرح میکنیم به عنوان شرط برای مسئولیت، با مکتب قدرت این است که: ما بر این باوریم که هرچه قدرت بیشتر، مسئولیت بیشتر؛ اما طرفداران مکتب قدرت سخن دیگری مطرح میکنند؛ ما میگوییم پاسخگویی بیشتر به خاطر قدرت بیشتر اما طرفداران مکتب قدرت میگویند اگر قدرت یافتیم دیگر اصلا پاسخگو نیستیم. به پشتوانه داشتن قدرت (در مکتب قدرت)، پاسخگویی دیگر معنا و مفهوم ندارد ولی قرآن کریم میگوید:
الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاَةَ وَ آتَوُا الزَّكَاةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَ لِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ»[5]؛ اگر به فردی قدرت دادیم، این قدرت مورد بازخواست قرار میگیرد و باید پاسخگو باشد: «أَقَامُوا الصَّلاَةَ» در جامعه نماز اقامه کند؛ اگر حکومت تشکیل میدهد و قدرت به دست متدینین میافتد باید در جامعه برای اقامه نماز تلاش کنند. «وَ آتَوُا الزَّكَاةَ» واجب الهی را ادا کنند «وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ» بایستند، بی تفاوت از کنار امر به معروف و نهی از منکر نگذرند. اینها وظایفی است که در رابطه با قدرت هست.
کلام نورانی امیرالمؤمنین هم در خطبه 131 نهج البلاغه که فرموده است: تمام تلاش امیرالمؤمنین برای بدست گرفتن قدرت برای پاسخگو بودن و مسئولیت پذیر بودن است: «اللَّهُمَّ إِنَّكَ تَعْلَمُ أَنَّهُ لَمْ يَكُنِ الَّذِي كَانَ مِنَّا مُنَافَسَةً فِي سُلْطَانٍ وَ لَا الْتِمَاسَ شَيْ‌ءٍ مِنْ فُضُولِ الْحُطَامِ وَ لَكِنْ لِنَرُدَّ الْمَعَالِمَ مِنْ دِينِكَ وَ نُظْهِرَ الْإِصْلَاحَ فِي بِلَادِكَ فَيَأْمَنَ الْمَظْلُومُونَ مِنْ عِبَادِكَ وَ تُقَامَ الْمُعَطَّلَةُ مِنْ حُدُودِكَ»[6]؛ اگر امیرالمؤمنین با دشمنان و حکام جور میجنگد و میخواهد مسئولیت و قدرتی را عهده دار بشود برای این است که مظلومان احساس آرامش کنند، حدود احکام الهی در جامعه پیاده شود، صلاح در جامعه آشکار بشود. پس در مکتب حیات بخش اسلام قدرت در خدمت مسئولیت پذیری است. اما مکتب قدرت میگوید «به قدرت برس و دیگر مقابل هیچ کس پاسخگو نخواهی بود».