حضرت آیتالله حسینی بوشهری«دامت برکاته»، استاد سطوح عالی حوزه علمیه قم طی سخنانی در حاشیه درس تفسیر خود با بیان روایاتی فرمودند: قال رسول الله (ص): «اُغْدُ عَالِماً أَوْ مُتَعَلِّماً أَوْ مُسْتَمِعاً أَوْ مُحِبّاً لَهُمْ وَ لَا تَكُنِ الْخَامِسَ فَتَهْلِكَ»[1].
رسول گرامی اسلام (ص) در روایت مذکور، فرموده است که هر بامداد، یا دانشمند یا دانش آموز یا گوش دهنده یا دوست ایشان باش و پنجمین كس مباش كه هلاك و تباه میگردى.
پیام روایت مذکور این است که انسان باید قدر فرصتها را بداند و عمرش را در راه کسب علم و دانش صرف کند و یا لاأقل محب اهل علم باشد، چرا که اگر عمر انسان صرف اموری غیر از علم و دانش گردد و از اهل علم دوری گزیند چیزی جز تباهی نصیبش نخواهد شد.
روایت دوم: قال علی (ع): «مَنْ أَحَبَ أَنْ يَعْلَمَ كَيْفَ مَنْزِلَتُهُ عِنْدَ اللَّهِ فَلْيَنْظُرْ كَيْفَ مَنْزِلَتُهُ عِنْدَهُ فَإِنَّ كُلَّ مَنْ خُيِّرَ لَهُ أَمْرَانِ؛ أَمْرُ الدُّنْيَا وَ أَمْرُ الْآخِرَةِ فَاخْتَارَ أَمْرَ الْآخِرَةِ عَلَى الدُّنْيَا فَذَلِكَ الَّذِي يُحِبُّ اللَّهَ وَ مَنِ اخْتَارَ أَمْرَ الدُّنْيَا فَذَلِكَ الَّذِي لَا مَنْزِلَةَ لِلَّهِ عِنْدَهُ»[2].
امیرالمؤمنین امام علی (ع) در روایت مذکور، فرموده است که هر كه دوست دارد، بداند منزلتش نزد خداوند چگونه است، بنگرد كه منزلت خدا نزد او چگونه است. پس هر كس که مخیر بین امر دنیا و آخرت باشد و بر سر دو راهى دنيا و آخرت قرار گيرد و كار آخرت را بر دنيا برگزيند، چنين شخصى خداوند را دوست دارد، اما كسى كه دنيا را برگزيند براى خدا منزلتى قائل نيست.
از این روایت فهمیده میشود که هر مقدار که انسان برای خداوند متعال مقام و منزلت قائل باشد، خداوند نیز به همان اندازه برای انسان مقام و منزلت قائل خواهد بود لذا انسان به هر اندازه که نسبت به خداوند متعال محبت و معرفت داشته باشد و به اوامر و نواهی الهی ترتیب اثر بدهد، به همان اندازه نزد خداوند متعال قرب و منزلت خواهد داشت. پس ملاک برای سنجش منزلت و مقام نزد خداوند متعال این است که انسان ببیند خداوند چقدر در زندگی او نقش دارد که هر چه قدر نقش خداوند در زندگی او و منزلت الهی نزد او بیشتر باشد، به همان مقدار از قرب و منزلت نزد خداوند برخوردار خواهد بود. بنابراین، انسان برای اینکه از منزلت و قرب الهی برخوردار شود باید سعی کند که در بزنگاهها و دو راهیهای دنیا و آخرت، آخرت را بر دنیا ترجیح دهد و آن را برگزیند و دنیای خود را فدای آخرتش کند چرا که خداوند متعال امر مربوط به آخرت را دوست دارد.