وَ قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام: «ضَمِنْتُ لِسِتَّةٍ الْجَنَّةَ رَجُلٌ خَرَجَ بِصَدَقَةٍ فَمَاتَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ رَجُلٌ خَرَجَ يَعُودُ مَرِيضاً فَمَاتَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ رَجُلٌ خَرَجَ مُجَاهِداً فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَمَاتَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ رَجُلٌ خَرَجَ حَاجّاً فَمَاتَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ رَجُلٌ خَرَجَ إِلَى الْجُمُعَةِ فَمَاتَ فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ رَجُلٌ خَرَجَ فِي جِنَازَةِ رَجُلٍ مُسْلِمٍ فَمَاتَ فَلَهُ الْجَنَّةُ».[1]
امير المؤمنين عليه السلام میفرمایند: براى شش گروه، بهشت را ضمانت مىكنم:
1- کسی كه براى صدقه دادن از خانه خارج مىشود و در اين هنگام مرگش فرا مىرسد.
2- کسى كه براى عيادت بيمار از خانه بيرون مىآيد و فوت مىكند.
3- کسی كه براى جهاد در راه خدا از خانه خارج مىشود و به شهادت مىرسد.
4- کسى كه براى انجام حجِّ خانه خدا بيرون مىآيد و ملك الموت جانش را مىستاند.
5- کسی كه براى بجا آوردن نماز جمعه از منزل خارج مىشود و مىميرد.
6- کسى كه براى تشييع جنازه مسلمانى از خانه خارج شده و فوت مىكند.
این نکته را توجه داشته باشیم که معنی این کلمات حضرات معصومین (ع) این نیست که مانعی سر راه اینها وجود ندارد بلکه اینها مقتضیات است، یعنی اقتضای کلام حضرت امیرالمومنین (ع) این است که اگر کسی این چنین عمل کند و مانعی سر راه اینها ایجاد نکند- گاهی یک عمل خوب را انسان انجام می‌دهد ولی با یک عمل ناشایست آن عمل حبط می‌شود- پس باید توجه داشته باشیم که کلمات اهل بیت (ع) را یک سویه برای مردم بیان نکنیم؛ زیرا موجب امید بی حساب و یأس بی جا می‌شود لذا در آیات قرآن مبشراً و نزیراً مطرح شده و معنای آن این است که بیم و امید کنار در هم میتواند زمینه تربیت جامعه را فراهم کند کما اینکه خداوند تبارک و تعالی میفرماید: «يا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذيراً* وَ داعِياً إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَ سِراجاً مُنيراً* وَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنينَ بِأَنَّ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ فَضْلاً كَبيراً»[2]؛ اى پيامبر! ما تو را گواه فرستاديم و بشارتدهنده و انذاركننده! و تو را دعوتكننده بسوى خدا به فرمان او قرار داديم، و چراغى روشنىبخش! و مؤمنان را بشارت ده كه براى آنان از سوى خدا فضل بزرگى است. پس اگر فقط تشویق و بشارت مطرح شود جامعه دچار غفلت می‌شود و اگر هم فقط انذار باشد موجب نا امیدی خواهد شد.
اینکه علی (ع) فرموده: «ضَمِنْتُ لِسِتَّةٍ الْجَنَّةَ»؛ مقتضی این کردار بهشت است البته اگر در کنارش کار ناشایست انجام ندهد.
«رَجُلٌ خَرَجَ بِصَدَقَةٍ فَمَاتَ فَلَهُ الْجَنَّةُ»؛ هرکس نسبت به توانایی خود صدقه بدهد شخصى كه براى صدقه دادن از خانه خارج مىشود و در اين هنگام مرگش فرا مىرسد.
«وَ رَجُلٌ خَرَجَ يَعُودُ مَرِيضاً فَمَاتَ فَلَهُ الْجَنَّةُ»؛ کسى كه براى عيادت بيمار از خانه بيرون مىآيد و فوت مىكند، گاهی ما دوستانی داریم و سالها او را ملاقات نکردهایم و از حال دوستان خود خبر نداریم. در سیره پیامبر (ص) آمده وقتی هنگام نماز جماعت مؤمنی را نمیدیدند از حال او سؤال می‌کردند و اگر مریض بود به عیادت او می‌رفتند. این فرهنگ همدلی است که متأسفانه در جامعه ما از بین رفته و این فرهنگ آپارتمان نشینی که در بین ما ایجاد شده موجب قطع ارتباط شده و گاهی این واحد از آپارتمان از حال دوست خود خبر ندارد.
«وَ رَجُلٌ خَرَجَ مُجَاهِداً فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَمَاتَ فَلَهُ الْجَنَّةُ»؛ شخصى كه براى جهاد در راه خدا از خانه خارج مىشود و به شهادت مىرسد.
«وَ رَجُلٌ خَرَجَ حَاجّاً فَمَاتَ فَلَهُ الْجَنَّةُ»؛ کسى كه براى انجام حج خانه خدا بيرون مىآيد و ملك الموت جانش را مىستاند. یعنی پیدا است همان مقدار که ما در انجام دستورات الهی قدم بر می‌داریم خداوند پاداش می‌دهد و حتی خداوند عمل انجام نشده ما را پاداش می‌دهد.
«وَ رَجُلٌ خَرَجَ إِلَى الْجُمُعَةِ فَمَاتَ فَلَهُ الْجَنَّةُ»؛ آن كس كه براى بجا آوردن نماز جمعه از منزل خارج مىشود و مىميرد. روز جمعه روز عید است، کسی که در این روز با لباس پاک و آراسته در صفوف جماعت ظاهر می‌شود این حضور در صحنه به همراه امت اسلامی ارزشمند است.
«وَ رَجُلٌ خَرَجَ فِي جِنَازَةِ رَجُلٍ مُسْلِمٍ فَمَاتَ فَلَهُ الْجَنَّةُ»؛ کسى كه براى تشييع جنازه مسلمانى از خانه خارج شده و فوت مىكند. شرکت در نماز میت اهمیت دارد و ما که الگوی جامعه اسلامی هستیم باید مقدم باشیم و هرگاه در بین راه در حرم نماز میت برقرار است شرکت کنیم.