.

عن الامام الجواد (ع): «مَنْ‏ لَمْ‏ يَعْرِفِ‏ الْمَوَارِدَ أَعْيَتْهُ‏ الْمَصَادِرُ».[1]

امام جواد (ع) در این روایت فرموده است که کسی که محل ورود را نمی‏شناسد از یافتن محل خروج نیز درمانده می‏شود. یعنی انسان زمانی می‏تواند نسبت به محل خروجش اطمینان پیدا کند که بداند از کجا داخل شده است.

این حدیث شریف به جای جای زندگی ما اشاره دارد، در بین ما کسانی هستند که چندین سال مشغول تحصیل علم هستند اما هنوز نمی‏دانند فلسفه طلبگی و هدفشان از اینکه وارد حوزه علمیه شده‏اند چیست؟

نکته مهمی که از این حدیث شریف برداشت می‏شود این است که کسی که راه ورود را نشناسد، راه خروج را نیز نمی‏شناسد؛ لذا خروجی‏های کارمان باید به گونه‏ای باشد که با ورودی هایمان منطبق باشد.

و قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْجَوَادُ (ع):‏«كَيْفَ‏ يُضَيَّعُ‏ مَنِ‏ اللَّهُ‏ كَافِلُهُ‏ وَ كَيْفَ يَنْجُو مَنِ اللَّهُ طَالِبُهُ وَ مَنِ انْقَطَعَ إِلَى غَيْرِ اللَّهِ وَكَلَهُ اللَّهُ إِلَيْه‏».[2]

همچنین امام جواد (ع) فرموده است که انسان چگونه احساس می‏کند که وجودش پوچ است در حالی که عهده‏دار و سرپرست او خداوند است و چگونه ممکن است رها شود در حالی که خداوند در جستجوی او است و کسی که وابسته به غیر خدا باشد، خدا نیز او را به دیگران واگذار خواهد کرد.

پیام این روایت این است که خداوند عهد‏ه‏دار زندگی ما است لذا باید سعی کنیم رابطه‏مان را با خدا قوی کنیم که اگر رابطه خود را با خداوند متعال تقویت کنیم، پذیرش دیگران نسبت به ما نیز تقویت خواهد شد و ما را خواهند پذیرفت.