اهمیت دعا 94/10/23

قال مولانا و مقتدانا الامام علی بن الحسین (ع): «الْمُؤْمِنُ مِنْ دُعَائِهِ عَلَى ثَلَاثٍ إِمَّا أَنْ يُدَّخَرَ لَهُ وَ إِمَّا أَنْ يُعَجَّلَ لَهُ وَ إِمَّا أَنْ يُدْفَعَ عَنْهُ بَلَاءٌ يُرِيدُ أَنْ يُصِيبَهُ»[1].

در زندگی دنیا، گاهی شرایطی ایجاد می‎شود که نگاه و توجه به سمت خداوند متعال و عالم ماوراء دنیا جلب می‎شود. در این‎گونه موارد انسان از خَلق خدا مأیوس و ناامید می‎گردد و برای گره‎گشایی و حل مشکلاتش امیدش فقط به خداوند است. اما معمولاً هنگامی که افراد دعا می‎کنند، تنها به جنبه اجابت آن توجه دارند لذا توقع دارند که همیشه دعای آنها سریع به اجابت برسد و حتی گاهی برای آن زمان نیز تعیین می‎کنند. همچنین، برای اجابت دعای خود، به اهل‎بیت (ع) متوسل می‎شوند و آنان (ع) را واسطه بین خویش و خداوند متعال قرار می‎دهند. متأسفانه وهابیت این کار شیعیان را شرک می‎دانند، ولی امروزه آثار اعتقادات انحرافی آنان آشکار است؛ به طوری که در آتشی که دشمنان اسلام و دین برافروخته‎اند، شریک می‎شوند و هیزم در آتش آنها می‎ریزند. بنابراین، چون برخی از افراد تنها به جنبه اجابت دعا توجه می‎کنند، اگر دعای آنان به اجابت نرسد، دچار حالت یأس و ناامیدی می‎شوند، در حالی که دعا دارای ابعاد دیگری نیز می‎باشد که می‎توان به جنبه ذخیره‎ای آن اشاره کرد. بر اساس کلام معصوم (ع) دعا جنبه سرمایه و ذخیره دارد که البته برخی این سرمایه و ذخیره را مربوط به آخرت و قیامت می‎دانند، ولی برخی دیگر آن را برای همین دنیا می‎دانند و معتقدند زمانی که انسان دچار مشکلات دیگر می‎شود، خداوند به دلیل این دعا نسبت به او به دیده عنایت و رحمت نگاه می‎کند.

فایده دیگر دعا، دفع بلا است؛ به گونه‎ای که به واسطه آن برخی از بلاهای حتمی از انسان دفع می‎شود. البته همه مصیبت‎ها و مشکلات دنیا بد نیست، ولی چون خاطر را آزرده و نگران می‎کنند، آنها بد جلوه می‎کنند. امام سجاد (ع) در تعبیر دیگری در این رابطه فرموده است: «إِنِّي لَأَكْرَهُ لِلرَّجُلِ أَنْ يُعَافَى فِي الدُّنْيَا فَلَا يُصِيبَهُ شَيْ‏ءٌ مِنَ الْمَصَائِبِ»[2]؛ خوش ندارم انسان همیشه در خوشی و آسایش باشد و هیچ مشکلی متوجه او نباشد. دلیل این فرمایش حضرت (ع) این است که اگر انسان‎ها همیشه در حالت خوشی و آسایش به سر ببرند، نسبت به مشکلات دیگران بی‎تفاوت می‎شوند و اهمیتی برای مشکل سایر مردم قائل نیستند. پیامبر اکرم (ص) که برترین مخلوقات است، درباره مشکلاتی که بر ایشان وارد شده، فرموده است: «ما أوذي نبي مثل ما أوذيت»[3].

 



[1]. علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج75، باب 21، ص138.

[2]. مرحوم کلینی، الکافی، ج2، ص256.

[3]. المناقب، ج3، ص247.

Please publish modules in offcanvas position.