.

روایت اول: قَالَ النَّبِيُّ (ص): «كَبُرَتْ خِيَانَةً أَنْ تُحَدِّثَ أَخَاكَ حَدِيثاً هُوَ لَكَ مُصَدِّقٌ وَ أَنْتَ بِهِ كَاذِبٌ»^[1].

رسول اکرم (ص) در روایت مذکور، فرموده است که خیانتی بزرگ است که به برادر دینی‎ات سخنی بگویی که او کلام تو را تصدیق می‎کند [، یعنی به خاطر اعتمادی که به تو دارد تو را در آن سخن راستگو می‎داند] ولی تو به او دروغ بگویی.

متأسفانه موارد زیادی در جامعه مشاهده می‎شود که افراد، راحت دروغ می‎گویند و نظرشان این است که بدون دروغ نمی‎توان زندگی کرد لذا با دروغ زندگی خود را پیش می‎برند.

روایت دوم: عن مولینا الإمام الصادق (ع): «مَنْ عَامَلَ النَّاسَ فَلَمْ يَظْلِمْهُمْ وَ حَدَّثَهُمْ فَلَمْ يَكْذِبْهُمْ وَ وَاعَدَهُمْ فَلَمْ يُخْلِفْهُمْ كَانَ مِمَّنْ حَرُمَتْ غِيبَتُهُ وَ كَمَلَتْ مُرُوَّتُهُ وَ ظَهَرَ عَدْلُهُ وَ وَجَبَتْ أُخُوَّتُهُ»^[2].

امام صادق (ع) در روایت مذکور، فرموده است که هر کس كه با مردم معاشرت كند [و با آنها رفت و آمد کند] و به آنها ستم ننمايد و با آنها سخن بگوید و دروغ نگويد و وعده‏شان دهد و خلف وعده نكند، از كسانى است كه غيبتش حرام است و مردانگي‎اش تمام گشته است و دادگري‎اش ظاهر شده است و برادريش واجب گرديده است.

نکته: ظلم و ستم منحصر به زورگویی و امثال آن نیست، بلکه اگر کسی غیبت کسی را نزد تو کند و تو از او دفاع نکنی، ظلم است و یا اینکه کسی بر تو وارد شود و تو نسبت به او بی‎احترامی کنی، ظلم است.