.

روایت اول: قال رسول الله (ص): «قَالَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ: إِذَا ذَکَرَنِی عَبدِی فِی نَفسِه ذَکَرتُه فِی نَفسِی وَ إِذا ذَکَرنِی فِی مَلَاءٍ ذَکَرتُهُ فِی مَلَاءِ خَیرٍ مِن مَلَائِهِ وَ إذَا تَقَرَّبَ مِنّی شِبراً تَقَرَّبتُ مِنهُ ذِراعاً وَ إذَا تَقَرَّبَ مِنّی ذَراعاً تَقَرَّبتُ مِنهُ بَاعاً وَ إذا مَشا إلَیَّ هَروَلتُ إلیه»‏^[1].

رسول اکرم (ص) در حدیث قدسی مذکور، فرموده است که خداوند عز و جل فرموده است که اگر بنده من در دلش به یاد من باشد، من نیز نزد خودم به یاد او خواهم بود- یاد کردن خدا از بنده در نفس خودش، به مراتب از یاد کردن انسان از خدا در دلش، بالاتر است- و اگر در جمع [و به صورت آشکار] به یاد من باشد، من در جمعی بهتر از آن او را یاد خواهم کرد [، یعنی فضایی را ایجاد خواهم کرد که نام و یاد او در جمع بزرگتر و بهتری مطرح شود و او را مورد توجه قرار خواهم داد] و اگر به اندازه یک وجب به من نزدیک شود من به اندازه یک ذراع [که از آرنج تا سر انگشتان است] به او نزدیک خواهم شد و اگر به اندازه یک ذراع به من تقرب جوید من به اندازه وسعت گشودن هر دو دست به او نزدیک خواهم شد و اگر به سمت من حرکت کند، من به سوی او خواهم شتافت [، یعنی هروله‏کنان و سریع به سوی او خواهم رفت].