.

قال رسول الله (ص): «قال الله عزّ و جلّ: "إذا ذَكَرَني عَبدي في نَفسِهِ ذكرتُه في نَفسي و إذا ذَكَرَني في مَلاٍ ذكرتُه في مَلإ خَير من مَلَئِهِ و إذا تقرَّب منّي شِبرا ًتقرَّبتُ منه ذِراعاً و إذا تقرّب منّي ذراعاً تَقَرَّبتُ منه باعاً و إذا مشى إليّ هَرولتُ إليه"»^[1].

رسول اکرم (ص) فرموده است که خداوند متعال فرموده است که زمانی که بنده‏ام در نفس خویش من را یاد کند، من نیز او را یاد می‏کنم و به یاد او هستم، اگر من را در جمعی یاد کند، من او را در جمعی که از جمع او بهترند، یاد خواهم کرد، اگر به اندازه یک وجب به من تقرّب جوید، من به اندازه یک ذراع به او تقرّب خواهم جُست، اگر به اندازه یک ذارع به من تقرب جوید، من به اندازه یک باع [، یعنی گشودن هر دو دست] به او تقرب خواهم جست و اگر بنده من گامی به سوی من بردارد من به سمت او هروله خواهم کرد، یعنی با سرعت به سوی او خواهم رفت.

منظور روایت مذکور، این است که بنده به هر مقدار که خود را به خداوند متعال نزدیک کند، خداوند متعال بیش از آن مقداری که بنده به او نزدیک می‏شود، به او نزدیک خواهد شد، پس انسان باید در طول زندگی خود سعی کند که به مقام قرب الهی نزدیک شود.

اگر انسان برای تقرب به خداوند متعال یک قدم بردارد، خداوند متعال نیز به سمت او می‏آید، اگر انسان با یک یا الله گفتن یا یک سبحان الله گفتن به یاد خدا باشد، خدا نیز او را یاد می‏کند و اگر بنده، خدا را در جمعی یاد کند، خداوند او را در جمعی که از جمع او بهترند، یاد خواهم کرد، یعنی مثلاً اگر بنده در یک جمع کوچک از خداوند یاد کرده است، خداوند متعال در یک جمع بیشتر و بهتر، از او یاد خواهد کرد و این نشانه عنایت و رحمانیت پروردگار است. خداوند فرموده است که اگر بنده به اندازه یک وجب به من تقرّب جوید، من به اندازه یک ذراع به او تقرّب خواهم جُست [، یعنی اگر انسان یک قدم به سمت خدا بردارد، خداوند متعال قدم‏ها به سمت او برخواهد داشت] و اگر به اندازه یک ذارع به من تقرب جوید، من به اندازه یک باع [، یعنی گشودن هر دو دست] به او تقرب خواهم جست و اگر بنده من گامی به سوی من بردارد [، مثلاً برای رفتن مسجد یا زیارت خانه خدا گام بردارد]، من به سمت او هروله خواهم کرد، یعنی با سرعت به سوی او خواهم رفت.

گفته‏اند که ابو سعید ابوالخیر بالای منبر به مردم گفت که یک قدم جلو بیایید، مردم جلو رفتند، او از منبر پایین آمد و رفت، از او پرسیدند که چرا از منبر پایین آمدی؟ در پاسخ گفت، هدف من از منبر رفتن این بود که شما یک قدم به سمت پروردگار حرکت کنید و همین‏گونه که با سخن من یک قدم جلو آمدید، اگر یک قدم به سمت خداوند حرکت کنید، کفایت می‏کند. پس انسان اگر به سمت خدا قدم بردارد، خداوند نیز به سوی او می‏رود و در این صورت، صحنه زندگی انسان از گناه و معصیت خالی می‏شود چون فکر و ذهن او مشغول به قدم گذاشتن در مسیر خداوند متعال خواهد شد لذا از کاری که او را از خداوند و رضایت الهی دور کند، فاصله می‏گیرد و سعی می‏کند که همه حرکات و سکنات او از سخن گفتن و حتی سکوتش؛ همه در راه جلب رضایت الهی باشد.